ข้าวหอมมะลิ ข้าวใกล้ตัวที่เราได้ยินชื่อหรือเคยกินกันนั้นแหละครับ มันมาจากไหน?
ก่อน พ.ศ. 2500 เป็นพันธุ์ข้าวท้องถิ่นบริเวณที่ลุ่มสลับดอนของ อ. บางคล้า จ. ฉะเชิงเทรา และพื้นที่ต่อเนื่องโดยรอบถึง อ. พนัสนิคม จ. ชลบุรี ชื่อเดิมเริ่มแรกเรียกข้าวขาวดอกมะลิ เป็นที่รู้จักกันในวงจำกัด
แต่พอหลัง พ.ศ. 2500 กรมการข้าว กระทรวงเกษตรฯ เริ่มทดลองปลูกในท้องที่ของภาคต่างๆ ได้พบว่า
ภาคกลาง ไม่เหมาะปลูกบริเวณที่ราบลุ่มน้ำท่วมถึง เพราะเมล็ดอ้วน หักง่าย ไม่แกร่ง
ภาคเหนือ ให้ผลดี แต่ทั่วไปไม่นิยมเพราะชาวเหนือบริโภคข้าวเหนียว (ข้าวนึ่ง) เป็นหลัก
ภาคอีสาน ให้ผลดีมาก รวงดีที่สุด เมล็ดยาวเรียวสมบูรณ์
กรมการข้าวจึงเลือกพื้นที่ภาคอีสานบริเวณอีสานใต้ ที่มีผู้คนเชื้อสายเขมรที่กินข้าวเจ้า ได้แก่ สุรินทร์, ศรีสะเกษ ฯลฯ เพราะบริเวณอื่นๆ นอกอีสานใต้ ผู้คนกินและปลูกข้าวเหนียวเป็นหลัก ไม่นิยมปลูกข้าวเจ้า
ในปี พ.ศ. 2502 ได้เกิดโครงการทำนาสาธิตแปลงใหญ่ โดยความช่วยเหลือจากสหรัฐอเมริกาและออสเตรเลีย เป็นต้น
ขณะนั้นทุ่งกุลาเป็นทุ่งร้างกว้างใหญ่ ครอบคลุมจังหวัดต่างๆ คือ สุรินทร์, ศรีสะเกษ, ยโสธร, ร้อยเอ็ด, และมหาสารคาม
พอผลผลิตมันออกมาดีชาวบ้านแถบทุ่งกุลาจึงพร้อมใจหันมาปลูกข้าวหอมมะลิกันมากขึ้น จนเต็มทุ่งกุลาใช้เวลาร่วม 30 ปี ระหว่าง พ.ศ. 2502-2536 โดยซื้อพันธุ์ข้าวจากรัฐบาลในราคากิโลกรัมละ 3 บาท
ทำให้อีสานส่วนอื่นๆ เริ่มหันมาปลูกขายข้าวหอมมะลิ เพราะได้ราคาสูง (ส่วนข้าวเหนียวก็ยังคงปลูกไว้บริโภค) ภาคอีสานจึงกลายเป็นภูมิภาคที่มีพื้นที่กว้างใหญ่ที่สุดที่ปลูกขายข้าวหอมมะลิ
แต่ว่าคุณภาพก็แตกต่างกันตามพื้นที่ ข้าวหอมที่ปลูกที่ทุ่งกุลามะลิ มีราคาดีกว่าจากแหล่งอื่นๆ
พ.ศ. 2522 ไทยส่งออกข้าวหอมมะลิไปขายตลาดต่างประเทศเป็นครั้งแรก เพื่อแบ่งส่วนตลาดข้าวบัสมาติของอินเดียที่มีชื่อเสียงอยู่ก่อนหน้าแล้ว
เป็นอันจบเรื่องข้าวหอมมะลิสั้นๆ แค่นี้ก่อนนะครับ กลัวว่ามันยาวเกินไป ไว้ค่อยเล่าต่อในตอนที่ 2 ครับ
ขอขอบคุณผู้สนับสนุน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น